மறந்து விடுகின்றேன்.!...?...!

பரபரப்பான நேரமது 
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு 
விதமாய் 
கடந்து செல்கின்றனர் என்னை,
சிலர் சிரித்தபடி,
சிலர் சிணுங்கியபடி,
இன்னும் சிலர் 
ஏதோ சிந்தனையில் மூழ்கியபடி  
சிலர் எட்டாக்கனிக்கு வித்திட்டபடி, 
தினப்படி நடக்கும் 
செயல்களை திட்டமிட்டபடி,
கைக்குள் வந்துவிட்ட
காதலோடு உறவாடியபடி,
பசிக்கு மருந்தாகும் 
உணவிற்க்காய் உழைத்தபடி, 
தன்னுள் ஒரு உயிரை சுமந்தபடி,
கண்ணுக்கு விருதாகும் அழகை ரசித்தபடி,
முதுமையதை சபித்தபடி,
குழந்தையொன்று பொதி சுமந்தபடி,
இன்னொருவன் தோல்வியை 
தான் வெற்றியாய் புசித்தபடி,
இன்னும் சிலர் தன்னையே மறந்தபடி, 
சிலர் தனக்கான வரவை எதிர்பார்த்தபடி,
சிலர் தான் வாழும் வாழ்வை சபித்தபடி 
என ஒவ்வொரு முகங்களிலும்
ஏதோ ஒரு உறவின் முகப்பூச்சை 
உணரமுடிகின்றது..


இந் நிகழ்வுகளை 
உள்வாங்கியபடியே,
விறகில் அடுக்கிவைக்கப்பட்ட 
நேற்றைய மனிதனுக்கு தீமூட்ட 
மறந்து விடுகின்றேன்
வெட்டியான் என்பதை  மறந்து  ..
மூட்டிய தீயில் வெந்து சாகும்
மனித இச்சைகளைக் கண்டு
மறத்தும் விடுகின்றேன்
மனிதன் என்பதை மறந்து....

 முந்தய கவிதை : காணமல் போன அப்பா