தூரமாகிப் போனவன்...

*** புன்னகை சிந்தியே,

என் உயிர் பறித்தவன்,

வாழ்வியல் வளர்ச்சிக்கு,

முழு வடிவம் தந்தவன்...

பசாங்கில்லா அன்பை

பருக தந்தவன்...

என் பத்து மாத கருவறைக்கு,

மதிப்பை தந்தவன்..

 தாய்மையின் அன்பினை

அறிய காரணமானவன்...

மனதின் சோகங்களை,

அருகில் இருந்து

களையக் கற்றுத் தந்தவன்...

** இன்று,

என் அன்பின் பிடியில் இருந்து,

விரும்பிப்பிரிகின்றான்....

எவனோ ஒருவனைப் போல

அவன் நகர்ந்தவேளை,

தூரமாக்கியது 

என் அன்பை என்று, 

அன்று

தெரியாமலே போயிற்று....

கண்குளிர அவன் 

கல்யாண கோலத்தை

காண ஆசைப்பட்டு,

இன்று கரைந்து 

கொண்டிருக்கிறேன்,

கானல் நீர் கனவுகளில்...

** நிதர்சன உணமைகளை

தாங்கிக்கொண்டு,

எதிர்கால வாழ்விற்காய்,

நினைவுகளை துரத்தி,

நிஜங்களை கொளுத்தி,

பொய்யாய் சிரிக்க,

காலம் எனக்கு

வாழ்வியல் முறையைக்

கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறது....

** ஆனாலும்

சில வேலைகளில்,

பழைய நினைவுகள்,

என் இதயத்தை பிளக்கும் 

வலியை உணர்கின்றேன்.....

பத்து மாதம் சுமந்த

வயிராயிற்றே.....எங்கனம்

மறப்பேன்....

தூரமாகிப் போன

என் மகனை...


அன்புடன்
ரேவா