பிரியத்தின் மதிப்புணர்ந்து திறந்தே வைக்கிறேன்
இக்கவிதை வாசலை வந்தமர்ந்து கொள்
கொன்றொழித்த விரதங்கள்
பேசக்கற்றறிந்த வேளையிது
வாஞ்சையின் மொழியிழந்து
வஞ்சனை குணம் புரிந்து
தப்பிப் பிழைத்த தருணத்தில்
சிறு ஆட்டின் தலையசைப்பாய்
வெட்டப்பட்ட கனவுகள்
சின்னதாய் சிரிப்போ
சினேகப் பார்வையோ இல்லாது போயினும்
செத்தொழியென்ற வார்த்தையாவது
கொட்டிவிட்டுப் போ
சிதறிக்கிடக்கும் பிரியத்தின் தடங்களில் மேல்
புரண்டுடழுமென்னை பைத்தியக்காரியென்று
பெயர்சூட்டாமலிருக்கும்
இவ்வுலகு
0 கருத்துகள்:
கருத்துரையிடுக