இரவின் விரிப்பில்
ஒவ்வொருமுறையும் கச்சிதமாய் வந்தமர்கிறாய்
இந்த இடைவெளி அன்னியப்படுவதாய் நினைக்கையில்
ஆளுக்கொருமுறை அருகில் வர
அடைபட்டுப் போன இடைவெளி
அகம் மறைக்கா குணம் காட்ட
அளவெடுத்த நம் மெளனம்
ஆங்கே ஓர் இசை கொடுக்க
அளவின்றி வந்த அழுகுரல்
துளைத்தெழுப்பும் அடிமனதில்
விழித்துவிட்ட கனவொன்று
அங்கேயே நிறுத்தி வைக்கிறது
உன்னை
0 கருத்துகள்:
கருத்துரையிடுக